Usaha untuk membasmi atau mencegah jenayah tidak akan berkesan dan berkekalan kecuali seseorang itu bertekad dan bersedia untuk mengamalkan budaya anti-jenayah dan menjadikan keselamatan sebagai cara hidup.
Memandangkan kepada peningkatan kejadian jenayah dilaporkan di media massa, sudah sampai masanya pihak berkuasa serta semua lapisan masyarakat diberi kesedaran mengenai peri pentingnya tindakan yang pantas dan berkesan perlu diambil terhadap bukan sahaja penjenayah tetapi juga isu dan punca yang menimbulkan perlakuan jenayah.
Misalnya, aduan atau cadangan yang dikemukakan kepada pihak berkuasa yang berkenaan mengenai langkah yang boleh dilakukan untuk mengelak dari berlakunya kejadian jenayah perlu ditangani segera. Setiap aduan yang bersangkutan pencegahan jenayah perlu diberi perhatian.
Oleh kerana kejadian jenayah berlaku berterusan dan kenyataan bahawa pihak penguatkuasa undang-undang bersendirian tidak mampu mengatasi masalah tersebut, pihak kerajaan perlu mengadakan polisi dan program sosial yang berkesan untuk mengekang dan membasmi kejadian jenayah.
Dalam hubungan ini isu-isu mengenai kemelesetan ekonomi, pengangguran, pendatang tanpa izin dan lain-lain perlu ditangani dengan berkesan.
Walaubagaimanapun pihak kerajaan juga memerlukan pihak lain yang berkepentingan seperti para peniaga, penduduk, para professional dan orang ramai untuk membantu memerangi jenayah.
Oleh yang demikian pembuat dasar, ahli-ahli akademik dan pelbagai lapisan masyarakat perlu bersatu menghadapi cabaran dan menjadikan bandar, pekan dan komuniti selamat untuk didiami oleh penduduk.
Dalam hubungan ini, usaha berterusan perlu dilakukan untuk mengurangkan kadar jenayah dan perasaan takut terhadapnya di samping mewujudkan kejiranan dan bandar yang lebih selamat di mana perniagaan dan penduduk boleh maju tanpa jenayah.
Agenda untuk mengawal dan mencegah jenayah memerlukan usaha yang bersinergi, bersepadu dan bersungguh-sungguh dari semua pihak. Semua pihak mempunyai peranan dan tugas untuk dilakukan di dalam usaha memerangi jenayah.
Orang awam perlu diberi kesedaran bahawa tanggungjawab memerangi jenayah adalah tanggungjawab bersama. Sejak penubuhannya, MCPF terlibat secara aktif di dalam kempen kesedaran dengan berbagai organisasi yang berteraskan masyarakat untuk membantu meningkatkan kesedaran mengenai keperluan untuk tidak mengambil ringan keselamatan mereka tetapi sebaliknya menyertai aktiviti-aktiviti secara aktif untuk memerangi jenayah.
Melalui projek inisiatif Bandar dan kejiranan selamat, MCPF berharap dapat melibatkan penyertaan semua lapisan masyarakat di dalam mendidik orang ramai mengenai apa yang mereka perlu lakukan untuk mengelak kejadian jenayah.
Tuesday, September 30, 2008
Push for a safer community
IT is now close to nine months since the disappearance of five-year-old Sharlinie Mohd Nashar. Efforts that have been made by several quarters, including the police have not been fruitful so far to locate the girl.
Surely and undoubtedly, the hearts of all Malaysians go out to the aggrieved parents who are longing to see their daughter return and be united with the family.
The disappearance of Sharlinie and the tragic killing of Nurin Jazimin are stark reminders that crime knows no race or religion and all Malaysians must never take the safety of their children for granted.
In the wake of heinous criminal acts against children such as kidnap, assault, abuse, sodomy, rape and even murder, we need to do more to educate children on how to protect themselves. Protection of children must start from the parents and the home.
Parents must know where their children are all the time.
Children must be taught to be suspicious of strangers and not be lured by people unknown to them. Schools can play an important role in this regard.
I strongly advocate that child safety education must be introduced in primary schools as innocent schoolchildren can prove to be most vulnerable to criminals.
Local authorities need to identify more areas for installation of CCTVs and pay closer attention to good lighting along back lanes and dark alleys.
With the rising crime rate and frequent public concerns about safety issues, the MCPF wished to emphasise the need to push for the “Safe Community” concept.
The definition of a “Safe Community” is one in which people live, work and play safely and healthily.
Besides improving the lives of individuals, safe communities create many common benefits, such as improved safety for the public, less crimes, improved productivity and competitiveness, lower health-care costs, and a reduction in other social expenditure.
However, a safe community can only be realised if the private and public sectors work together as partners to improve the safety and health of citizens.
Surely and undoubtedly, the hearts of all Malaysians go out to the aggrieved parents who are longing to see their daughter return and be united with the family.
The disappearance of Sharlinie and the tragic killing of Nurin Jazimin are stark reminders that crime knows no race or religion and all Malaysians must never take the safety of their children for granted.
In the wake of heinous criminal acts against children such as kidnap, assault, abuse, sodomy, rape and even murder, we need to do more to educate children on how to protect themselves. Protection of children must start from the parents and the home.
Parents must know where their children are all the time.
Children must be taught to be suspicious of strangers and not be lured by people unknown to them. Schools can play an important role in this regard.
I strongly advocate that child safety education must be introduced in primary schools as innocent schoolchildren can prove to be most vulnerable to criminals.
Local authorities need to identify more areas for installation of CCTVs and pay closer attention to good lighting along back lanes and dark alleys.
With the rising crime rate and frequent public concerns about safety issues, the MCPF wished to emphasise the need to push for the “Safe Community” concept.
The definition of a “Safe Community” is one in which people live, work and play safely and healthily.
Besides improving the lives of individuals, safe communities create many common benefits, such as improved safety for the public, less crimes, improved productivity and competitiveness, lower health-care costs, and a reduction in other social expenditure.
However, a safe community can only be realised if the private and public sectors work together as partners to improve the safety and health of citizens.
Friday, September 26, 2008
马来西亚防范罪案基金会新闻稿
马来西亚防范罪案基金会副主席丹斯里李霖泰今日表示我国的经济下滑及非法外劳的影响将会导致全国的暴力罪案上升。
因此，警方必须加倍的努力，提升警队的警力及积极打击罪案。目前是警方接受挑战的时期，他们必须物尽其用的打击罪案与保护公众人士的安全。
约一个星期前在槟城所发生的罪案，前州议员夫人更成为罪案的受害者。公众非常关注这起事件，因为公众关心个人的安全问题。
马来西亚防范罪案基金会非常关注该起罪案并吁请公众人士更加警惕的防范罪案及与警方合作共同打击罪案。李氏表示最近所发生的罪案已经影响到市民的安全及罪案的恐惧感已严重影响到我们的社会各阶层人士。
最近的罪案问题将影响各民族，罪案是不分种族与性别，男生或女生的。因此，人民应该不分彼此团结一致的打击罪案。而打击罪案始源于防范罪案的醒觉意识。
马来西亚防范罪案基金会一直推动防范罪案醒觉运动及影印了一百万份宣传单。该宣传单将分成4种语言，劝告人民或公众人士如何预防罪案发生的提示。
而最重要的是公众必须时常警惕，不可轻视个人的安全问题，不可让罪犯拥有能够犯罪的机会，并必须提升防范罪案的醒觉。
因此，警方必须加倍的努力，提升警队的警力及积极打击罪案。目前是警方接受挑战的时期，他们必须物尽其用的打击罪案与保护公众人士的安全。
约一个星期前在槟城所发生的罪案，前州议员夫人更成为罪案的受害者。公众非常关注这起事件，因为公众关心个人的安全问题。
马来西亚防范罪案基金会非常关注该起罪案并吁请公众人士更加警惕的防范罪案及与警方合作共同打击罪案。李氏表示最近所发生的罪案已经影响到市民的安全及罪案的恐惧感已严重影响到我们的社会各阶层人士。
最近的罪案问题将影响各民族，罪案是不分种族与性别，男生或女生的。因此，人民应该不分彼此团结一致的打击罪案。而打击罪案始源于防范罪案的醒觉意识。
马来西亚防范罪案基金会一直推动防范罪案醒觉运动及影印了一百万份宣传单。该宣传单将分成4种语言，劝告人民或公众人士如何预防罪案发生的提示。
而最重要的是公众必须时常警惕，不可轻视个人的安全问题，不可让罪犯拥有能够犯罪的机会，并必须提升防范罪案的醒觉。
Akta Hubungan Kaum perlu?
SAYA dukacita kerana selepas 51 tahun mencapai kemerdekaan, satu akta baru iaitu Akta Hubungan Kaum dicadangkan untuk diperkenalkan bagi mengawal hubungan antara kaum di negara kita demi mencapai keharmonian kaum.
Sekiranya pendapat saya diminta mengenai perkara tersebut, secara ikhlas saya akan menyatakan bahawa ia merupakan suatu yang janggal untuk mengadakan satu undang-undang mengenai perhubungan kaum di negara ini selepas 51 tahun merdeka.
Ia tidak menunjukkan usaha kita selama ini untuk mengeratkan perhubungan antara kaum di negara kita yang berbilang kaum ini mencapai kejayaan, dan sebaliknya perhubungan antara kaum adalah masih rapuh.
Ini menyebabkan kita terpanggil, terutamanya pihak kerajaan, untuk mencari punca kenapa perhubungan kaum di negara kita telah merosot dan bukannya bertambah maju.
Saya bersetuju dengan sebahagian daripada pandangan Profesor Emeritus Khoo Kay Kim bahawa terdapat segolongan ahli politik, bukan semua, yang mempunyai agenda sendiri yang perlu dipertanggungjawapkan terhadap keadaan ini.
Kenyataan berbau perkauman daripada mereka dari semasa ke semasa telah mewujudkan ketegangan dan bukannya perpaduan di kalangan orang ramai.
Tidak ada ruang untuk prasangka dan tanggapan buruk terhadap sesuatu bangsa dalam masyarakat berbilang kaum seperti kita.
Saya berharap pihak kerajaan akan memikirkan semula mengenai cadangan untuk mengadakan satu undang-undang untuk mengawal perhubungan kaum di negara ini.
Tetapi sekiranya kerajaan masih bertegas untuk meneruskan cadangan tersebut, ia perlu memberikan masa dan peluang untuk segenap lapisan masyarakat Malaysia memberikan pandangan dan maklum balas.
Pihak kerajaan tidak seharusnya tergesa-gesa dalam usaha memperkenalkan undang-undang baru yang mempunyai implikasi serius dan kesan meluas terhadap masa depan negara terutamanya dari aspek muhibah, harmoni dan perpaduan.
Saya berpendapat bahawa daripada mengadakan Akta Hubungan Kaum, adalah lebih baik kita mengadakan sebuah Institut Perhubungan Kaum yang boleh menyumbangkan idea dan program ke arah memperkukuhkan lagi hubungan antara kaum di negara kita.
Saya sering menegaskan bahawa adalah tidak wajar mengadakan satu undang-undang bagi tujuan menguruskan perhubungan kaum untuk meningkatkan perpaduan dan harmoni antara kaum.
Kita harus ingat bahawa perasaan muhibah, harmoni dan perpaduan tidak boleh dicapai melalui perundangan.
Menguruskan hubungan kaum harus dimulakan dengan individu itu sendiri. Sekiranya terdapat perasaan muhibah, harmoni dan perpaduan dalam hati, fikiran, emosi dan tindakannya, ia akan ditunjukkan apabila dia melayani orang lain.
Bagi mereka yang prihatin terhadap perhubungan kaum dan perpaduan dalam masyarakat majmuk di negara kita ini harus mengimbas kembali kenyataan yang dibuat pada November 2006 oleh Raja Muda Perak, Raja Dr. Nazrin Shah, iaitu cara yang paling sesuai untuk mewujudkan perhubungan kaum yang baik ialah dengan 'menyemaikan persefahaman dan menghormati antara satu sama lain'.
Ungkapan baginda, 'kesedaran bahawa kita semua adalah ciptaan Tuhan dan setiap daripada kita berhak untuk dilayani dengan cara yang bermaruah' adalah suatu ungkapan yang paling tepat dan sesuai.
Sekiranya pendapat saya diminta mengenai perkara tersebut, secara ikhlas saya akan menyatakan bahawa ia merupakan suatu yang janggal untuk mengadakan satu undang-undang mengenai perhubungan kaum di negara ini selepas 51 tahun merdeka.
Ia tidak menunjukkan usaha kita selama ini untuk mengeratkan perhubungan antara kaum di negara kita yang berbilang kaum ini mencapai kejayaan, dan sebaliknya perhubungan antara kaum adalah masih rapuh.
Ini menyebabkan kita terpanggil, terutamanya pihak kerajaan, untuk mencari punca kenapa perhubungan kaum di negara kita telah merosot dan bukannya bertambah maju.
Saya bersetuju dengan sebahagian daripada pandangan Profesor Emeritus Khoo Kay Kim bahawa terdapat segolongan ahli politik, bukan semua, yang mempunyai agenda sendiri yang perlu dipertanggungjawapkan terhadap keadaan ini.
Kenyataan berbau perkauman daripada mereka dari semasa ke semasa telah mewujudkan ketegangan dan bukannya perpaduan di kalangan orang ramai.
Tidak ada ruang untuk prasangka dan tanggapan buruk terhadap sesuatu bangsa dalam masyarakat berbilang kaum seperti kita.
Saya berharap pihak kerajaan akan memikirkan semula mengenai cadangan untuk mengadakan satu undang-undang untuk mengawal perhubungan kaum di negara ini.
Tetapi sekiranya kerajaan masih bertegas untuk meneruskan cadangan tersebut, ia perlu memberikan masa dan peluang untuk segenap lapisan masyarakat Malaysia memberikan pandangan dan maklum balas.
Pihak kerajaan tidak seharusnya tergesa-gesa dalam usaha memperkenalkan undang-undang baru yang mempunyai implikasi serius dan kesan meluas terhadap masa depan negara terutamanya dari aspek muhibah, harmoni dan perpaduan.
Saya berpendapat bahawa daripada mengadakan Akta Hubungan Kaum, adalah lebih baik kita mengadakan sebuah Institut Perhubungan Kaum yang boleh menyumbangkan idea dan program ke arah memperkukuhkan lagi hubungan antara kaum di negara kita.
Saya sering menegaskan bahawa adalah tidak wajar mengadakan satu undang-undang bagi tujuan menguruskan perhubungan kaum untuk meningkatkan perpaduan dan harmoni antara kaum.
Kita harus ingat bahawa perasaan muhibah, harmoni dan perpaduan tidak boleh dicapai melalui perundangan.
Menguruskan hubungan kaum harus dimulakan dengan individu itu sendiri. Sekiranya terdapat perasaan muhibah, harmoni dan perpaduan dalam hati, fikiran, emosi dan tindakannya, ia akan ditunjukkan apabila dia melayani orang lain.
Bagi mereka yang prihatin terhadap perhubungan kaum dan perpaduan dalam masyarakat majmuk di negara kita ini harus mengimbas kembali kenyataan yang dibuat pada November 2006 oleh Raja Muda Perak, Raja Dr. Nazrin Shah, iaitu cara yang paling sesuai untuk mewujudkan perhubungan kaum yang baik ialah dengan 'menyemaikan persefahaman dan menghormati antara satu sama lain'.
Ungkapan baginda, 'kesedaran bahawa kita semua adalah ciptaan Tuhan dan setiap daripada kita berhak untuk dilayani dengan cara yang bermaruah' adalah suatu ungkapan yang paling tepat dan sesuai.
Monday, September 22, 2008
Goodwill breeds unity
I AM sad to read that after 51 years of Independence there is now a proposal to introduce a Race Relations Act to manage race relations in the country for the sake of racial harmony.
If I am asked for my frank personal opinion my answer is that it is pretty awkward for us to legislate on race relations in the country 51 years after independence.
It only goes to show that our efforts so far to strengthen race relations in our multiracial country have not been very successful and that our race relations is still very fragile.
This calls for thorough soul-searching on our part, in particular the Government, as to why race relations in our country has deteriorated instead of being advanced.
To a certain extent I share the view of Professor Emeritus Khoo Kay Kim that certain politicians €“ not all €“ who have their own agenda must be held responsible for this state of affair.
Their racial outbursts from time to time certainly created more divisiveness instead of unity among the people. There should be no place for racial prejudices and stereotypes in a multiracial society like ours.
I hope the Government will have a rethink about introducing legislation to govern race-relations in the country. But if it persists and decides to go ahead, it should then give time and provide space for feedback from all strata of Malaysian society.
The Government must never rush though any such legislation which has serious and far-reaching implications on the future of our country in terms of goodwill, harmony and unity.
I am of the view that instead of having a Race Relations Act, what we should instead consider a Race Relations Institute to contribute ideas and programme towards strengthening race relations in the country.
I have always maintained that it is inappropriate to legislate for the purpose of managing race relations to promote inter-racial harmony and unity.
It must always be borne in mind that goodwill, harmony and unity cannot be achieved through legislation.
Managing race relations must start with the individual. If there is goodwill, harmony and unity in a person’s thoughts, emotions and actions, it will be reflected in how he or she treats others.
Those who are concerned about race-relations and unity in our multiracial country should reflect on a comment made in November 2006 by the Raja Muda of Perak, Raja Dr Nazrin when he said that the most enduring way to establish good race relations is the need for Malaysians of different races and religions to “cultivate mutual understanding and genuine respect for each other”.
His very words “the recognition that we are all God’s creation and that each deserves to be treated with dignity” is most fundamental and appropriate.
If I am asked for my frank personal opinion my answer is that it is pretty awkward for us to legislate on race relations in the country 51 years after independence.
It only goes to show that our efforts so far to strengthen race relations in our multiracial country have not been very successful and that our race relations is still very fragile.
This calls for thorough soul-searching on our part, in particular the Government, as to why race relations in our country has deteriorated instead of being advanced.
To a certain extent I share the view of Professor Emeritus Khoo Kay Kim that certain politicians €“ not all €“ who have their own agenda must be held responsible for this state of affair.
Their racial outbursts from time to time certainly created more divisiveness instead of unity among the people. There should be no place for racial prejudices and stereotypes in a multiracial society like ours.
I hope the Government will have a rethink about introducing legislation to govern race-relations in the country. But if it persists and decides to go ahead, it should then give time and provide space for feedback from all strata of Malaysian society.
The Government must never rush though any such legislation which has serious and far-reaching implications on the future of our country in terms of goodwill, harmony and unity.
I am of the view that instead of having a Race Relations Act, what we should instead consider a Race Relations Institute to contribute ideas and programme towards strengthening race relations in the country.
I have always maintained that it is inappropriate to legislate for the purpose of managing race relations to promote inter-racial harmony and unity.
It must always be borne in mind that goodwill, harmony and unity cannot be achieved through legislation.
Managing race relations must start with the individual. If there is goodwill, harmony and unity in a person’s thoughts, emotions and actions, it will be reflected in how he or she treats others.
Those who are concerned about race-relations and unity in our multiracial country should reflect on a comment made in November 2006 by the Raja Muda of Perak, Raja Dr Nazrin when he said that the most enduring way to establish good race relations is the need for Malaysians of different races and religions to “cultivate mutual understanding and genuine respect for each other”.
His very words “the recognition that we are all God’s creation and that each deserves to be treated with dignity” is most fundamental and appropriate.
李霖泰：和諧與否看態度 種族關係法多餘
國民團結咨詢委員會委員丹斯里李霖泰說，根本就沒有需要制定種族關係法，因不能用立法來確保國家各種族之間的親善、和諧與團結。
他說，各種族的親善、和諧與團結必須依靠人民的個人態度。
“如何對于友族的看法，有沒有相互尊重對方，應以自己本身的思想、行動與態度對待其它族群。”
他是針對內政部長拿督斯里賽哈密發表種族關係法言論一事，發表文告回應。
李霖泰促請政府，再三認真考慮我國是否需要實行種族關係法令，如政府堅持通過並實行該法令，政府必須非常慎重處理，因為政府不能用一個法令來確保種族間的團結。
讓人民反映意見
他說，政府應該給予充裕的時間與空間，讓全國各階層人士能夠反映他們的看法與意見。
另外，他說，霹靂州攝政王納茲林莎在2006年11月就說過，各種族間的友好關係，是必須通過各民族、各宗教的相互諒解與尊重來維持。
“攝政王的言論非常重要，值得政府的省思。”
他說，各種族的親善、和諧與團結必須依靠人民的個人態度。
“如何對于友族的看法，有沒有相互尊重對方，應以自己本身的思想、行動與態度對待其它族群。”
他是針對內政部長拿督斯里賽哈密發表種族關係法言論一事，發表文告回應。
李霖泰促請政府，再三認真考慮我國是否需要實行種族關係法令，如政府堅持通過並實行該法令，政府必須非常慎重處理，因為政府不能用一個法令來確保種族間的團結。
讓人民反映意見
他說，政府應該給予充裕的時間與空間，讓全國各階層人士能夠反映他們的看法與意見。
另外，他說，霹靂州攝政王納茲林莎在2006年11月就說過，各種族間的友好關係，是必須通過各民族、各宗教的相互諒解與尊重來維持。
“攝政王的言論非常重要，值得政府的省思。”
Tuesday, September 16, 2008
“Help Workers with stress, Employers told”
Letter to Editor
STAR PUBLICATION
I refer to a report in the STAR under the caption “Help Workers with stress, Employers told” which quoted the Women, Family and Community Development Minister Datuk Dr. Ng Yen Yen calling on private sector companies to make available in-house counsellors to help their employees deal with stress and other mental health issues.
Mental health issues at the workplace should be given due attention as the productivity of the staff of any organization depends on their mental health.
Employers must be aware that the neglect of mental health and psychosocial factors at the workplaces is not only detrimental to the individual worker but also affects productivity, efficiency and output of any organisation.
Work performance, frequent illness, absenteeism, accidents and staff turnover are all linked to employees’ mental health.
No workplace is immune to mental disorders and their impact in psychological, social and economic terms is high. Mental health should no longer be ignored, on the contrary it should be given adequate attention in relation to other business in any organization.
Mental health problems, especially stress-related ones among Malaysians are a matter of serious concern and need to be addressed urgently at the workplace so that problems like depression, mental illness and psychiatric disorders can be avoided.
The National Institute of Occupational Safety and Health (NIOSH) is of the view that urgent steps need to be taken to address mental and health issues at workplaces involving employers, employees and the relevant authorities.
In this connection the government should introduce guidelines for promoting mental health at workplaces in order to contribute towards a healthier and productive workforce both mentally and physically.
Employers should use safety and health committees at the workplace to examine and identify the problems relating to the promotion of mental health care at workplaces and formulate a fundamental programme to address these problems.
An Employee Assistance Programme (EAP) which can provide both prevention and early intervention for employees affected by stress, emotional and mental health issues which jeopardize job performance should be introduced at workplaces.
Funds expended on EAPs have documented investment returns in such areas as productivity and work performance. Companies are finding that investing in employee’ emotional well-being can mean a healthier bottom line.
Mental Health education and promotion, which aims to address the rise of psychosocial problems in our society, is most essential in view of our aspiration to achieve developed nation status which obviously will exert tremendous pressure to deal with our daily responsibilities which could lead to stressful predicaments.
Psychiatric disorders and other forms of mental illness are tragic reminders of another side of life which must not be overlooked in our quest to become a fully industrialized nation.
Although a 1996 national health study found mental illness to be prevalent in about 10.7 % of the population, the facts seem to indicate a surge in mental illness which are the manifestations of the ill effects of urbanization, stress and poor mental health. We cannot be unconcerned over the increasing spate of incidents involving the mentally ill or those suffering from mental disorders.
The impact of mental illness on the family and the society is enormous in terms of loss of productivity, legal problems and economic costs. Direct costs of mental disorders are high but indirect costs are estimated to be much higher than the direct costs to society. Mental disorders also impact on the quality of life in communities which has a direct bearing on society.
In previous years mental health has been a topic of low priority for the government and the community as compared to other health problems. But increasingly as reflected worldwide, mental health has gained more prominence.
In Malaysia we need to do more for those who suffer from mental illness. On the welfare services front, the government should include the mentally ill as disabled persons and brought under the category of ‘orang kurang upaya’ or disabled persons and they should be accorded opportunities in employment to help them return to the mainstream and not be a burden to society.
STAR PUBLICATION
I refer to a report in the STAR under the caption “Help Workers with stress, Employers told” which quoted the Women, Family and Community Development Minister Datuk Dr. Ng Yen Yen calling on private sector companies to make available in-house counsellors to help their employees deal with stress and other mental health issues.
Mental health issues at the workplace should be given due attention as the productivity of the staff of any organization depends on their mental health.
Employers must be aware that the neglect of mental health and psychosocial factors at the workplaces is not only detrimental to the individual worker but also affects productivity, efficiency and output of any organisation.
Work performance, frequent illness, absenteeism, accidents and staff turnover are all linked to employees’ mental health.
No workplace is immune to mental disorders and their impact in psychological, social and economic terms is high. Mental health should no longer be ignored, on the contrary it should be given adequate attention in relation to other business in any organization.
Mental health problems, especially stress-related ones among Malaysians are a matter of serious concern and need to be addressed urgently at the workplace so that problems like depression, mental illness and psychiatric disorders can be avoided.
The National Institute of Occupational Safety and Health (NIOSH) is of the view that urgent steps need to be taken to address mental and health issues at workplaces involving employers, employees and the relevant authorities.
In this connection the government should introduce guidelines for promoting mental health at workplaces in order to contribute towards a healthier and productive workforce both mentally and physically.
Employers should use safety and health committees at the workplace to examine and identify the problems relating to the promotion of mental health care at workplaces and formulate a fundamental programme to address these problems.
An Employee Assistance Programme (EAP) which can provide both prevention and early intervention for employees affected by stress, emotional and mental health issues which jeopardize job performance should be introduced at workplaces.
Funds expended on EAPs have documented investment returns in such areas as productivity and work performance. Companies are finding that investing in employee’ emotional well-being can mean a healthier bottom line.
Mental Health education and promotion, which aims to address the rise of psychosocial problems in our society, is most essential in view of our aspiration to achieve developed nation status which obviously will exert tremendous pressure to deal with our daily responsibilities which could lead to stressful predicaments.
Psychiatric disorders and other forms of mental illness are tragic reminders of another side of life which must not be overlooked in our quest to become a fully industrialized nation.
Although a 1996 national health study found mental illness to be prevalent in about 10.7 % of the population, the facts seem to indicate a surge in mental illness which are the manifestations of the ill effects of urbanization, stress and poor mental health. We cannot be unconcerned over the increasing spate of incidents involving the mentally ill or those suffering from mental disorders.
The impact of mental illness on the family and the society is enormous in terms of loss of productivity, legal problems and economic costs. Direct costs of mental disorders are high but indirect costs are estimated to be much higher than the direct costs to society. Mental disorders also impact on the quality of life in communities which has a direct bearing on society.
In previous years mental health has been a topic of low priority for the government and the community as compared to other health problems. But increasingly as reflected worldwide, mental health has gained more prominence.
In Malaysia we need to do more for those who suffer from mental illness. On the welfare services front, the government should include the mentally ill as disabled persons and brought under the category of ‘orang kurang upaya’ or disabled persons and they should be accorded opportunities in employment to help them return to the mainstream and not be a burden to society.
Budi Bahasa, Teladan Kita
Sebagai rakyat
Kempen ini adalah dirasakan perlu berdasarkan kemerosotan nilai-nilai murni dan kurangnya budi bahasa di kalangan sebilangan rakyat
Sifat kebiadaban dan tidak berbudi bahasa di kalangan rakyat dapat dilihat dari cara mereka berkelakuan di tempat awam dan juga di jalan raya.
Sikap tidak bertimbang rasa adalah merupakan suatu perkara yang biasa yang dapat dilihat dari cara pemanduan dan cara meletak kereta di jalan raya, memandu ke dalam kawasan kotak kuning; meletak kenderaan di mana terletaknya pili bomba; membuang sampah di tempat awam; merosakkan harta awam; memotong barisan dan tidak memohon maaf apabila melakukan kesilapan.
Isu-isu lain juga termasuk bercakap secara kasar dengan pelanggan; merokok di kawasan larangan merokok; meludah di tempat awam dan tidak memberikan tempat duduk untuk warga tua, kurang upaya dan juga wanita hamil. Terdapat juga banyak isu-su lain yang boleh disenaraikan dan hal ini adalah berlarutan.
Adalah tepat pada masanya bagi rakyat untuk menangani isu-isu ini dan bertanyakan pada diri sendiri sejauh mana mereka mengamalkan sikap berbudi bahasa dan nilai-nilai murni tersebut.
Manganjurkan kempen mempromosikan budi bahasa dan nilai-nilai murni ini adalah penting tetapi apa yang lebih penting ialah untuk menjadikan budi bahasa dan nilai-nilai murni yang telah dilancarkan itu sebagai suatu amalan harian.
Kepimpinan melalui teladan adalah perlu dalam menjayakan kempen tersebut. Sehubungan dengan itu, semua kementerian, jabatan dan agensi kerajaan harus memupuk nilai-nilai murni di kalangan kakitangan mereka.
Perkhidmatan awam contohnya, harus mempromosikan budi bahasa di kalangan staf di kaunter-kaunter yang berurusan dengan orang awam. Pengamalan asas kesopanan dan berbudi bahasa dalam menjawab panggilan telefon dan membalas surat-menyurat daripada orang awam mesti diamali oleh mereka yang bertanggungjawab dalam menjalankan tugas-tugas tersebut.
Kejayaan kempen tersebut juga perlu dimulakan dari kesedaran di peringkat bangku sekolah lagi di mana budi bahasa dan nilai-nilai murni perlu diajar.
Pencapaian Wawasan 2020 hanya akan menjadi lebih bermakna sekiranya kita mendapat menyemai budaya berbudi bahasa dan nilai-nilai murni di kalangan rakyat
Wednesday, September 10, 2008
Don't jeopardise our unity
All Malaysians including politicians must be fully conscious of the sensitivities in a multiracial and multi religious country like ours and should refrain from utterances which will jeopardise the inter-racial harmony which has been built so for.
The latest furore emanating from a very highly insensitive, derogatory and inappropriate remark by an Umno politician on the Malaysian Chinese describing them as “squatters” is a case in point.
It is highly regrettable that such an offensive remark was made while we are in the midst of our 51st Merdeka Anniversary celebrations where the Prime Minister called on all Malaysians to give importance to unity and solidarity which is the comerstone of Malaysia’s political stability.
Inter-racial harmony and unity are of paramount importance in a multi-ethnic society like ours. Malaysia was forged out of diversity and through the spirit of give and take, compromise and consensus.
The Federal Constitution which guarantees the rights of the various ethnic groups as well the Rukunegara are the guide for nation building and have been accepted by all Malaysians since we attained independence fifty-one years ago.
Every Malaysian should be fully committed to preserving harmony and unity and politicians from both sides of the political divide should set good examples in this regard.
Relentless efforts must be made by everyone to promote a culture of peace, harmony and unity.
Peace, harmony and unity are much needed commodities in every part of the world and Malaysia is no exception.
The work of fostering unity is a continuing process, it should also start from the schools beginning from kindergarten to primary, secondary and tertiary institutions of learning where efforts should be made to instill the values of harmony and unity.
The Education Ministry should expand the scope of the ‘Morals’ subject to incorporate lessons on unity and racial integration among students of diverse races.
Unity is also a question of attitude. It comes from within oneself and from the heart despite all said. Unity cannot be achieved through legislation, it has to come voluntarily.
I wish to call on the government to take steps to introduce social and unity impact assessment studies on major policies and development projects as recommended by the NECC II in its report to the government.
Major policy issues and development projects must be studied to ensure that they benefit the nation in terms of forging unity among the diverse races other than achieving their objectives.
The latest furore emanating from a very highly insensitive, derogatory and inappropriate remark by an Umno politician on the Malaysian Chinese describing them as “squatters” is a case in point.
It is highly regrettable that such an offensive remark was made while we are in the midst of our 51st Merdeka Anniversary celebrations where the Prime Minister called on all Malaysians to give importance to unity and solidarity which is the comerstone of Malaysia’s political stability.
Inter-racial harmony and unity are of paramount importance in a multi-ethnic society like ours. Malaysia was forged out of diversity and through the spirit of give and take, compromise and consensus.
The Federal Constitution which guarantees the rights of the various ethnic groups as well the Rukunegara are the guide for nation building and have been accepted by all Malaysians since we attained independence fifty-one years ago.
Every Malaysian should be fully committed to preserving harmony and unity and politicians from both sides of the political divide should set good examples in this regard.
Relentless efforts must be made by everyone to promote a culture of peace, harmony and unity.
Peace, harmony and unity are much needed commodities in every part of the world and Malaysia is no exception.
The work of fostering unity is a continuing process, it should also start from the schools beginning from kindergarten to primary, secondary and tertiary institutions of learning where efforts should be made to instill the values of harmony and unity.
The Education Ministry should expand the scope of the ‘Morals’ subject to incorporate lessons on unity and racial integration among students of diverse races.
Unity is also a question of attitude. It comes from within oneself and from the heart despite all said. Unity cannot be achieved through legislation, it has to come voluntarily.
I wish to call on the government to take steps to introduce social and unity impact assessment studies on major policies and development projects as recommended by the NECC II in its report to the government.
Major policy issues and development projects must be studied to ensure that they benefit the nation in terms of forging unity among the diverse races other than achieving their objectives.
Tuesday, September 2, 2008
Kempen "CEGAH JENAYAH, LIBATKAN DIRI, KITA BOLEH MELAKUKANNYA BERSAMA"
Bersempena dengan pelancaran kempen pencegahan jenayah peringkat kebangsaan selama sebulan oleh Perdana Menteri, Yayasan Pencegahan Jenayah Malaysia atau MCPF ingin menyeru semua rakyat Malaysia supaya mengambil bahagian didalam kempen tersebut dan membantu menyampaikan mesej “CEGAH JENAYAH, LIBATKAN DIRI, KITA BOLEH MELAKUKANNYA BERSAMA” kepada sebeberapa ramai rakyat Malaysia selaras dengan kenyataan bahawa pencegahan jenayah adalah tangggung-jawab bersama.
Jenayah dan aktiviti yang berkaitan jenayah telah menjadi isu yang amat membimbangkan semua rakyat Malaysia. Terdapat pandangan sesetengah orang yang beranggapan bahawa apa yang kita lakukan untuk mencegah jenayah setakat ini adalah tidak mencukupi.
MCPF sebagai badan bukan kerajaan yang terbesar yang terlibat dengan pencegahan jenayah memahami kebimbangan rakyat mengenai isu jenayah.
Sejak beberapa tahun kebelakangan ini MCPF telah mengadakan beberapa kempen pencegahan jenayah.
Bermula pada tahun ini kami telah membuat keputusan untuk mengadakan kempen di seluruh negara selama sebulan yang melibatkan semua cawangan kami di setiap negeri untuk mempertingkatkan kesedaran awam terhadap keperluan untuk kita bertindak bersama-sama untuk mencegah jenayah.
Apa yang lebih bermakna didalam usaha ini ialah selain dari mengadakan kempen dan aktiviti meningkatkan kesedaran pencegahan jenayah selama sebulan, MCPF juga telah mengambil langkah untuk mewujudkan perkongsian dengan kementerian, Jabatan dan Agensi yang relevan, pihak berkuasa tempatan, pihak swasta dan juga pelbagai badan bukan kerajaan yang komited terhadap pencegahan jenayah.
Lebih dari sejuta risalah telah dicetak didalam empat bahasa mengenai berbagai kaedah untuk mencegah jenayah yang memberikan fokus terhadap keselamatan diri, keselamatan rumah dan pejabat, pencegahan jenayah terhadap wanita, remaja dan kanak-kanak sekolah, dan juga orang kurang upaya. Disamping itu juga khidmat nasihat juga disediakan sepanjang kempen pencegahan jenayah selama sebulan tersebut.
Kempen pada tahun ini dibuat bersamaan dengan bulan kemerdekaan dan sesuai dengan semangat kemerdekaan.
Malaysia mencapai kemerdekaan dan telah bebas dari penjajahan. Tetapi kita masih belum bebas dari jenayah dan perasaan takut terhadap jenayah.
Inilah yang menjadi sasaran MCPF iaitu untuk membebaskan rakyat Malaysia dari jenayah dan aktiviti yang bersangkutan dengannya, yang bukan mudah untuk dilakukan.
Apa yang ingin dicapai oleh MCPF ialah supaya rakyat Malaysia menolak sama sekali jenayah, membina budaya anti jenayah dan menjadikan pencegahan jenayah sebagai cara hidup.
Usaha untuk memerangi jenayah dan penjenayah tidak akan berkesan atau bertahan lama kecuali kita bersedia untuk membina budaya anti jenayah dan menjadikan keselamatan sebagai cara hidup kita.
Stategi dan program pencegahan jenayah yang terbaik tidak akan berjaya sekiranya orang ramai tidak peka dan berhati-hati untuk mengurangkan peluang-peluang yang boleh digunakan oleh penjenayah untuk melakukan jenayah.
Kita perlu membantu memerangi jenayah dan dengan mengambil langkah mudah seperti berikut kita mampu membantu usaha tersebut. Diantara langkah yang perlu dilakukan ialah:
a) Kita perlu peka bahawa pencegahan jenayah adalah tanggung-jawab bersama.
b) Laporkan kepada polis sebeberapa segera apabila kejadian jenayah diketahui.
c) Berilah bantuan kepada mangsa penjenayah yang memohon bantuan. Siapa tahu anda juga akan memerlukan pertolongan yang sama satu hari nanti.
d) Jangan membiarkan diri anda menjadi sasaran mudah kepada penjenayah.
e) Jangan beri ruang dan peluang untuk jenayah berlaku.
f) Jadikanlah balai polis berdekatan anda, badan-badan NGO dan jiran-jiran anda sebagai rakan kongsi untuk memerangi jenayah dan memberikan bantuan yang sewajarnya untuk memerangi jenayah.
Jenayah dan aktiviti yang berkaitan jenayah telah menjadi isu yang amat membimbangkan semua rakyat Malaysia. Terdapat pandangan sesetengah orang yang beranggapan bahawa apa yang kita lakukan untuk mencegah jenayah setakat ini adalah tidak mencukupi.
MCPF sebagai badan bukan kerajaan yang terbesar yang terlibat dengan pencegahan jenayah memahami kebimbangan rakyat mengenai isu jenayah.
Sejak beberapa tahun kebelakangan ini MCPF telah mengadakan beberapa kempen pencegahan jenayah.
Bermula pada tahun ini kami telah membuat keputusan untuk mengadakan kempen di seluruh negara selama sebulan yang melibatkan semua cawangan kami di setiap negeri untuk mempertingkatkan kesedaran awam terhadap keperluan untuk kita bertindak bersama-sama untuk mencegah jenayah.
Apa yang lebih bermakna didalam usaha ini ialah selain dari mengadakan kempen dan aktiviti meningkatkan kesedaran pencegahan jenayah selama sebulan, MCPF juga telah mengambil langkah untuk mewujudkan perkongsian dengan kementerian, Jabatan dan Agensi yang relevan, pihak berkuasa tempatan, pihak swasta dan juga pelbagai badan bukan kerajaan yang komited terhadap pencegahan jenayah.
Lebih dari sejuta risalah telah dicetak didalam empat bahasa mengenai berbagai kaedah untuk mencegah jenayah yang memberikan fokus terhadap keselamatan diri, keselamatan rumah dan pejabat, pencegahan jenayah terhadap wanita, remaja dan kanak-kanak sekolah, dan juga orang kurang upaya. Disamping itu juga khidmat nasihat juga disediakan sepanjang kempen pencegahan jenayah selama sebulan tersebut.
Kempen pada tahun ini dibuat bersamaan dengan bulan kemerdekaan dan sesuai dengan semangat kemerdekaan.
Malaysia mencapai kemerdekaan dan telah bebas dari penjajahan. Tetapi kita masih belum bebas dari jenayah dan perasaan takut terhadap jenayah.
Inilah yang menjadi sasaran MCPF iaitu untuk membebaskan rakyat Malaysia dari jenayah dan aktiviti yang bersangkutan dengannya, yang bukan mudah untuk dilakukan.
Apa yang ingin dicapai oleh MCPF ialah supaya rakyat Malaysia menolak sama sekali jenayah, membina budaya anti jenayah dan menjadikan pencegahan jenayah sebagai cara hidup.
Usaha untuk memerangi jenayah dan penjenayah tidak akan berkesan atau bertahan lama kecuali kita bersedia untuk membina budaya anti jenayah dan menjadikan keselamatan sebagai cara hidup kita.
Stategi dan program pencegahan jenayah yang terbaik tidak akan berjaya sekiranya orang ramai tidak peka dan berhati-hati untuk mengurangkan peluang-peluang yang boleh digunakan oleh penjenayah untuk melakukan jenayah.
Kita perlu membantu memerangi jenayah dan dengan mengambil langkah mudah seperti berikut kita mampu membantu usaha tersebut. Diantara langkah yang perlu dilakukan ialah:
a) Kita perlu peka bahawa pencegahan jenayah adalah tanggung-jawab bersama.
b) Laporkan kepada polis sebeberapa segera apabila kejadian jenayah diketahui.
c) Berilah bantuan kepada mangsa penjenayah yang memohon bantuan. Siapa tahu anda juga akan memerlukan pertolongan yang sama satu hari nanti.
d) Jangan membiarkan diri anda menjadi sasaran mudah kepada penjenayah.
e) Jangan beri ruang dan peluang untuk jenayah berlaku.
f) Jadikanlah balai polis berdekatan anda, badan-badan NGO dan jiran-jiran anda sebagai rakan kongsi untuk memerangi jenayah dan memberikan bantuan yang sewajarnya untuk memerangi jenayah.
Subscribe to:
Posts (Atom)
